İbrahim'e söylemiştim, sanırım çoğumuz için de geçerli; "Senin zihninde bir über insan var. Sen hareketlerinle sadece onu taklit ediyorsun" diye. Ve sen o taklit ettiğin hareketlere hiç esneklik payı vermiyorsun, o kadar katı ve bağlısın ki o tipe, bu yüzden hayat en çok seni kırıyor. Çünkü hayat o kadar acımasız ve sert ki sen ona karşı koyacak esnekliği tanımıyorsun.
Bir fikre, düşünceye, inanca bu kadar bağlı olmak, hayatla arandaki gerilimi arttırıyor. Gerilim arttıkça da bir zaman sonra illa ki kırılıyor. Kırılınca da çok acıtıyor..
Hayat zaten acımasız, yaşamak kolay değil. Ne diye biraz daha zorlaştırırız ki?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder