o iş olsun da..

Hep hedefler koyuyoruz. Ve bu bir alışkanlık sanırım, insanın doğasında olan bir şey değil gibi sanki. Çünkü ancak o zaman çekilen çileler biraz olsun hafifliyor. Amaç duyulan acıyı hafifletmekse; o olana kadar bekleyeyim, ondan sonra yaşananlara döner bir bakar, mukayesisini yaparım diyebiliyorsun. Sanırım yaş ilerlerledikçe de ancak fark ediyorsun boşa kürek çektiğini. Erdemli insan dediğin de o hedefler olmadan
yaşıyor. Biliyor ki namaz kıldığı zaman cennete gitmeyecek. Cennete gidecek ama, namaz kılması gerektiği için kılıyor. Vesaire vesaire...

Kim bilir belki insanlar Tibet'in tepesinde bunun için zaman geçiriyor, bi gidip bakmak gerek.