Sabah. Badem dinliyorum. Şarkının ismi Sen Ağlama. Badem Grubunu ilk gördüğüm yerde sorucam; "Biz de insanız, böyle şarkı mı yapılır? diye..
Filmlerde, dizilerde ağlayamayan insanlar vardır, görmüşsünüzdür. Gerçek hayatta da var onlardan; kendimden biliyorum. Düşünüyorum "en son ne zaman ağlamıştım" diye, sanırım Aralık 99'du; babannemin vefatıydı. Öyle çok anım da yoktu babannemle ama, herkes ağlayınca kendimi mecbur hissetmiştim galiba. Gözlerimin dolduğu çok oldu ama. Mesela Babam ve Oğlum'da, malum sahnede gözlerim japon çizgi filmlerindeki kız çocukları gibi oldu. Ama ev arkadaşımdan yükselen böğürtülerden içime kaçtı bütün gözyaşlarım. Sonracığıma evde oturup çalıştığım da oldu bu konuda. Ağlamayı çok istediğimden değil. Bilakis acizlik gibi de görüyorum sanki ağlamayı, ama şu var; Sevdiğim insanların ağlamasına dayanamıyorum. (Eren'le hala dalga geçerim filmde zırıl zırıl ağladığı için o ayrı.)
Şimdi kalkıp da, "geçmişte çok acılar çektim, çok ağladım zamanında, o yüzden göz pınarlarım kurudu" diyecek halim yok. Zira henüz bir müzik albümü çıkarmadım. Ama uzaktan bakıyorum da ağlayan insanlara. Gerçekten de olur olmadık şeylere ağlıyorlar. Ne zaman öğrenecekler acaba dert dedikleri şeyin aslında bir hiç olduğunu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder